Με μια εκδήλωση πολύ υψηλού επιπέδου ο Ολυμπιακός τίμησε τον Βασίλη Σπανούλη που αποφάσισε το περασμένο καλοκαίρι να πει «αντίο» στο μπάσκετ. Ο συνήθως φειδωλός σε δηλώσεις αρχηγός του Ολυμπιακού μίλησε για όλα κι άκουσε και επαίνους αληθινά σπάνιους: ξεχώρισε η σπουδαία δήλωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο που τόνισε πως «χωρίς τον Νίκο (Γκάλη) δεν θα υπήρχε ο Βασίλης (Σπανούλης) και χωρίς τον Βασίλη δεν θα υπήρχε ο Γιάννης (Αντετοκούνμπο)».

Όταν σταματάνε οι μεγάλοι αθλητές στο αντίο τους μιλάνε πάντα πολύ – συχνά με μια γλυκιά αμηχανία. Μας ανοίγουν την καρδιά τους, θυμούνται ιστορίες, συγχωρούν. Θέλουν η τελευταία μεγάλη εικόνα τους, πριν την επόμενη με ένα νέο ρόλο, να είναι η καλύτερη: να τους θυμόμαστε μεγαλόψυχους, άνετους, γεμάτους από ευτυχία για μια καριέρα που δύσκολα θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Όταν δίπλα τους υπάρχουν και παιδιά – και στην περίπτωση του Σπανούλη υπάρχουν πολλά – η γιορτή του αντίο αποκτά και μια ωραία διάσταση ιστορικής συνέχειας. Ομως κανονικά στο αντίο τους θα πρεπε να μιλάνε οι οπαδοί και να τους αποχαιρετούν καταθέτοντας τους τα γιατί του θαυμασμού τους. Είμαι βέβαιος ότι στον Σπανούλη, ειδικά αυτοί που τον αγάπησαν πολύ, θα μπορούσαν να πουν απλά πολλά ευχαριστώ. Και μόνο.  

Για το τελευταίο μετάλλιο

Θα μπορούσαν να του πουν ευχαριστώ γιατί με τη συμμετοχή του στην Εθνική Ελλάδος που επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης το 2005. Για το ιστορικό του ματς και τους 22 πόντους του κόντρα στους Αμερικάνους στο μουντομπάσκετ του 2006, όταν τρέλανε την οικουμένη. Για το τελευταίο μετάλλιο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας το 2009 – ένα μετάλλιο που κατέκτησε σχεδόν μόνος του. Θα μπορούσαν να του πουν ευχαριστώ ακόμα και για εκείνο το τελευταίο σουτ στο τεράστιο ματς με τους Αργεντινούς στους Ολυμπιακούς του 2008 – αυτό το σουτ που όπως ήθελε θα θελε να ξανασουτάρει: δεν πειράζει γιατί ήταν άστοχο, ένα ευχαριστώ το λες σε κάποιον και γιατί δεν κρύφτηκε. Και μετά υπάρχουν τα εκατομμύρια ευχαριστώ των οπαδών του Ολυμπιακού για τους οποίους ο Σπανούλης δεν ήταν απλά  Kill Bill, όπως ωραία τον βάφτισε ο Κώστας Σωτηρίου, αλλά King Bill όπως σωστά επισήμανε στο αντίο του ο Χρήστος Μπαφές.        

Ευχαριστώ χωρίς τέλος

Αυτά τα ερυθρόλευκα ευχαριστώ πραγματικά δεν έχουν τέλος. Είναι ευχαριστώ για τις κατακτήσεις της Ευρωλίγκας μετά από Final 4, τα οποία μετέτρεψε σε προσωπικά σόου: μόνο αυτός και ο Τόνι Κούκοτς έχουν διακρίσεις ανάλογες σε τελικούς. Eίναι ευχαριστώ για πρωταθλήματα που κέρδισε, συχνά παρά τις προσπάθειες μερικών από τους χειρότερους διαιτητές που πέρασαν από τα γήπεδα και σχεδόν πάντα κόντρα σε αντιπάλους δύσκολους και εξαιρετικούς που στόχο είχαν αυτόν πρώτα από όλα να περιορίσουν. Είναι ευχαριστώ γιατι αντέδρασε με ψυχραιμία και ήθος απέναντι σε χυδαιότητες χωρίς προηγούμενο. Είναι ευχαριστώ γιατί μπορούσε να βουβάνει ένα γήπεδο απλά δείχνοντας τα αυτιά του! Είναι ευχαριστώ γιατι με τη φανέλα του Ολυμπιακού έγινε πρώτος σκόρερ στην Ευρωλίγκα αποσπώντας συγχαρητήρια και χειροκροτήματα ακόμα κι από όποιους δεν άντεχαν τις μεγάλες στιγμές του. Είναι ευχαριστώ γιατί έσπασε κάθε ρεκόρ προσφοράς ταϊζοντας με ασίστ τους συμπαίκτες του. Είναι ευχαριστώ γιατί μετέτρεψε σε σπουδαίους παίκτες χάρη στο παιγνίδι του, πολλούς που πριν τον γνωρίσουν ούτε καν μπορούσαν να φανταστούν για πόσα σπουδαία είναι ικανοί.

Είναι ευχαριστώ για εκείνη τη μεγάλη ασίστ στον Πρίντεζη στο τελευταίο δευτερόλεπτο στον τελικό της Πόλης. Είναι ευχαριστώ για εκείνη τη βροχή από τρίποντα στον τελικό με τη Ρεάλ στο Λονδίνο. Είναι ευχαριστώ για εκείνο το τρομακτικό τελευταίο δεκάλεπτο με την ΤΣΣΚΑ, την οποία πανικόβαλε και κέρδισε ακριβώς τη στιγμή που νόμιζε ότι τον περιόρισε. Είναι ευχαριστώ γιατί μετέδιδε σε όλους μια τεράστια πίστη πως όλα είναι δυνατά αρκεί να ξεπερνάς συνεχώς τον εαυτό σου, να βγαίνεις μπροστά, να παίρνεις την ευθύνη, να είσαι αρχηγός, όχι γιατί απλά σε αγαπούν οι συμπαίκτες σου, αλλά γιατί το απαιτούν οι περιστάσεις.

Σε αυτό ειδικά ο Αντετοκούνμπο είχε απόλυτο δίκιο: ο Σπανούλης προκαλούσε πάντα μια έκρηξη πίστης και εντός της ομάδας αλλά και στις εξέδρες, όπως κάποτε ο Γκάλης κι όπως κάνει τώρα αυτός. Ηταν πάντα και παντού χιλιάδες αυτοί που πίστευαν πως αφού υπήρχε στο γήπεδο μπορούσαν να συμβούν τα πάντα – η διαφορά είναι ότι άλλοι αυτό το σκέφτονταν με αισιοδοξία κι άλλοι με τρόμο. Κανείς μπροστά στην όψη του δεν υπήρξε ποτέ αδιάφορος.  

Δυνάμωνε πονώντας και υποφέροντας

Κυρίως όμως ο κόσμος του Ολυμπιακού θα τον ευχαριστούσε γιατί χρόνια έδινε το παρών πονώντας και υποφέροντας. Για τις δεκάδες βραδιές που έπαιξε τραυματίες αλλά ήταν πάντα εκεί. Για αυτούς τους ασταμάτητους πόνους στη μέση, στα γόνατα, στις αρθρώσεις. Για αυτή τη δύναμη να ξεπερνά κάθε προσδοκία και κάθε πρόβλεψη. Για τις βραδιές που έπειθε την ομάδα να σηκωθεί από το καναβάτσο και να δώσει ό,τι έχει. Και υπάρχει κι ένα ακόμα ευχαριστώ που κανείς δεν θα ξεχνούσε να του πει πιστεύω: το ευχαριστώ γιατί αντιμετώπισε πάντα με ψυχραιμία και με ένα σπάνιο αέρα υπέροχης ένα πλήθος από άδικες κριτικές, από κατηγορίες, από παράλογες απαιτήσεις. Ένα ευχαριστώ γιατί ήταν ένας τύπος απίθανα σκληρός, μοναδικά αποτελεσματικός, υπέροχα απλησίαστος και πάνω από όλα ο πιο δυνατός από όλους. Ο μόνος που ανάγκαζε ακόμα και τους χειρότερους επικριτές του να πεταχτούν από τη θέση τους μετά από ένα ακόμα θαύμα του σαν άπιστοι Θωμάδες που κανονικά θα πρεπε να πέφτουν στα γόνατα στο διάβα του. Σε αυτούς ο Σπανούλης θα λείψει πιο πολύ από όλους – δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία.

Η μαγική αλλαγή της πραγματικότητας

Δεν υπάρχουν λόγια για το Βασίλη Σπανούλη. Υπάρχουν μόνο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για την προσφορά, την δημιουργία, τη μαγική αλλαγή της πραγματικότητας κάθε ομάδας που είχε την τύχη να τον έχει όχι παίκτη της αλλά ηγέτη της. Υπάρχουν ευχαριστώ για νίκες υπέροχες, βραδιές ανεπανάληπτες αλλά και για ήττες που σου δίναν πάντα αυτή τη σπάνια χαρά μιας αξιοπρέπειας που στα αθλητικά μας είναι δυσεύρετη. Δεν χρειάζεται να πεις πως σαν τον Σπανούλη δεν θα υπάρξει άλλος: το ξέρεις. Για αυτό πες του μόνο ένα ευχαριστώ. Και νιώσε τώρα που φεύγει λίγη αληθινή ευτυχία γιατί τον γνώρισες. Είναι η μόνη αληθινή ανταμοιβή του. Όπως όλοι όσοι ξέρουν να δίνουν ο Σπανούλης για αυτό το απλό ευχαριστώ τα κανε πάντα όλα…